Ocorre que unha mañá Lucía esperta perspicaz. Ante ela preséntase unha diáfana revelación. Así llo anuncia á amiga: “Aquí acaba Galicia”. A outra non o dubida, abofé. Queda aínda o misterio de por qué hai outra Galicia na aldea dos avós, pero deciden deixalo para outro día.
Remata a pista: a-lingua-de-Galicia queda só para usala entre elas. En presencia doutras amigas son capaces de falala a unha velocidade vertixinosa, case parece que o fan para que non as entendan. Deglútena. Lingua secreta. Lingua de dentro da pel e, á vez, lingua da vergoña. Desexaron moitas veces que as súas nais lles falasen en castellano en público. Para ser coma as máis.
Lembrei con Lucía ese momento como unha fotografía en sepia que hoxe tristemente vira a toda cor. E sinto unha tenrura e unha mágoa inconmensurables pola cativa que fun e que aínda me habita.
Aquelas nenas que chegaban ao bico do inverno e quitaban o abrigo, circunspectas, resignadas.
Menu
Menu
