Ao longo dos anos fun tecendo un mapa vital e sentimental propio. Devorei os lugares que visitei, as vilas e cidades nas que residín, todas as paisaxes que morei; como se se tratara dun ritual, esixíronme como compensación a extirpación de anacos de corazón. Por suposto, cedinos co mellor dos meus sorrisos, malia doer.
Como de antigos namoramentos, as veces lémbrome deles e das emocións, das experiencias e os recordos que compartimos. Boto en falla as rúas, os edificios e os sons, as súas xentes e as lúas. Rememoro as luces, as cores, evoco os seus baleiros e silencios, a negrura. Invádeme de cando en vez a nostalxia e daquela abren e sangran as feridas. Como un peregrino pródigo marcho cal penitente a eses meus santuarios persoais. Cando arribo, magóanme aínda máis.
Atesouro fotografías, postais e libros deses lugares. Lugares ínfimos como son eses libros, mínimos. Mínimos pero poderosos e fortes como a Alhambra de Granada, como as murallas de Ávila. Inmensos como o azul que baña l’Estartit e o amarelo da chaira salmantina. Libros que son vixía como é o outeiro toledán. Libros que se abren libres con todo o amor desta Galicia agora miña, que se amosan salvaxes como a costa ortegana, pétreas como as rúas compostelás, abertas como o Val da Maía. Son libros pequenos, pero de alma poderosa.
Menu
Menu
