Hai a penas uns minutos, nesta tarde na que tan grato é acariciar os libros recén comprados mentres na televisión pega saltos, perseguindo montañeiros perdidos, un abominable home das neves cuberto de pelo de alfombra barata, falabamos a través de teléfono, un meu amigo -que tamén o foi de Cunqueiro- e máis eu, de que no esencialmente poético habita unha das formas superiores da realidade. E comentabamos, ademais, a fortuna que supón, sobre todo cando aos amigos fisicamente nos separa a distancia -unha distancia que en calquera caso só é xeográfica, case é innecesario anotalo-, saber que contamos con lugares dotados da maxia necesaria para que neles sempre poidamos encontrarnos e saudarnos e incluso darnos un ou varios abrazos os que non estamos por completo alí, senón máis ben noutra parte. Citabamos, a este respecto, a Praza da Catedral de Mondoñedo, pola que cada día anda a sombra de Don Álvaro, acompañada por un Merlín que con frecuencia se chama Manolo e non raramente polo ronsel de Carlos, de Casares, que fala de reloxos imposibles e de cámaras fotográficas pequenas coma selos de correos ás que non lles pon medo a escuridade; e antes de despedirnos, coincidiamos en que, en efecto, a esta idade un xa non se pode permitir, entre outros luxos, a melancolía.
(Non son as nosas, áinda que o pareza, idades para a nostalxia.)