Tócame agora a min a quenda para encher este pequeno espazo nas marxes e non se me ocorre mellor cousa que continuar a liña marcada pola estupenda poeta que me precedeu. A semana pasada Dores Tembrás reflexionaba sobre a descuberta do país e dunha parte de si mesma a través da figura de Pizarnik. Lendo a Tembrás lembrei tamén eu a miña descoberta, ese momento no que a tensión entre o local e o universal se suspende, no que o un conflúe mainamente co diverso. No meu caso foi Cunqueiro o escritor que obrou en min a conmoción. Aos dezaseis anos abrín un volume de Galaxia, na capa unha dorna pairando sobre un mar intensamente azul, era Se o vello Sinbad Volvese as Illas. Descubrín alí a alquimia da linguaxe, o poder da fabulación para relativizar o real, a grave transcendencia da imaxinación. Lino moitas veces, chorando con Arfe o Novo mentres recitaba a ladaíña: que teña paz, que teña paz! De seguida souben que aquelas páxinas, que aquel escritor era grande e era meu, do meu país, alongaría a man e seríame doado dar con testemuñas do seu paso. Daquel tempo, no que tamén devoraba enfebrecida os poemas de Rosalía e asistía con paixón aos recitais de Ferrín, Reixa ou Pexegueiro ficou en min, alleada como estaba polos modos da neocidade, orgullo e sensación de pertenza. Pasaron xa moitos anos pero fronte ao que adoito me ocorre ao enfrontarme coa Galicia real, agónica e contradictoria as máis das veces, sigo a sentir ao contacto coas páxinas de Cunqueiro, o mesmo entusiasmo, o mesmo orgullo, unha chamada da tribo que consegue ser, ao mesmo tempo, cosmopolita e arcaica, requintada e esencial.