Tiña vinte anos cando nun obradoiro literario descubrín a obra de Alejandra Pizarnik. Éme imposíbel recuperar a fascinación, a respiración suspensa ao escoitar os seus versos. E inmediatamente nomeeina como unha das grandes poetas de tódolos tempos. Pizarnik converteuse daquela na guía necesaria que calquera estudante apaixonado de Filoloxía procuraba polos corredores da facultade.
Non podía imaxinar que ela contribuiría, de xeito decisivo, a facer de Galiza algo universal para min. Non sospeitaba que os seus ollos habían de redescubrirme Santiago de Compostela colocándoa no mundo para os outros (eu tamén outra) a nivel intelectual. Da súa escrita voltaban sombras da catedral, orballo, badaladas fechando feridas.
Tampouco é sinxelo describir o que experimentei tras saber que no primeiro poemario de Pizarnik, La tierra más ajena, editado por Arturo Cuadrado, o artista Luís Seoane fora o encargado de ilustrar a capa, incluíndo ademais un retrato da poeta no interior. Cuadrado-Pizarnik-Seoane.
Na necesidade de establecer unha relación de normalidade co propio, foi imprescindíbel esta contemplación especular, enfocando as distorsións da miña percepción do ser galego ata entón. A cultura autóctona, diferenciada, íntima, deixaba de ser só doméstica para tornarse sofisticada e contemporánea.
