Nai e Pai sempre souberan (e sentiran) que a literatura era, ante todo, un fogar sen paredes onde habitan o pracer e o coñecemento.
Durante un mes, Nai e Pai non se afastaron nunca de Fillo Pequeno; e el, desde a inmobilidade permanente do leito, cando por fin puido rogarlles cun fío escaso de voz, suplicou un único desexo: “Quero contos que non estean escritos”.E Nai e Pai, durante un mes, hora tras hora, día tras día, inventaron os contos que nunca antes souberan soñar. Contos para que Fillo Pequeno acougase do seu sufrimento: contos de raposos renartes e lobos covardes, de ratos viaxeiros e tartarugas voadoras, de leóns sen melena e xirafas con lentes, de dragóns sen lume e crocodilos con bágoas… e ata houbo un conto sobre o peido xigante que orixinou o universo: Big-Bang.
Finalmente, Fillo Pequeno curou. E Nai e Pai volveron sorrir.
Pero agora, na casa, cando celebran o fulgor alegre dos ollos do seu fillo, saben que a literatura é, antes que ningunha outra cousa, unha voz luminosa que sanda da dor.
E por iso nos hospitais, ademais de médicos, debería haber contadores de historias.