Hai costumes que se volven manías. Algo mesmo neurótico. É coma quen non pode saír a rúa sen botar unhas gotas de perfume no pescozo. Sínteste espido, estrano. Algo semellante me acontece a min. Non podo saír da casa sen notar o peso dun libro no bolso. Soa poético pero non o é. Ir facer a compra cun libro de 300 páxinas non é, digamos, que pragmático. Pero se non me acompaña, se non o sinto ao meu carón, a inseguridade abroia en min e agótame. Igual é que percibo a esencia dos libros como o meu chanel número 5. Disque os bos lectores sempre ulen estas caixas de Pandora cando as abren por primeira vez. É certo. O obxecto convertido en suxeito con olor corporal propio.
E como arrecenden as verbas en galego! Mergullarse devagarciño nas notas afroitadas e de madeira das palabras “amoroso” e “vimbio” é todo un luxo para a miña pituitaria. Meu avó dicía que un ule como a súa alma…
Agora ando catando no libro electrónico, máis lixeiro para levar no peto. Ainda que o cheiro a metal non me sabe tan ben.
Menu
Menu
