O gran filósofo alemán Friedrich Nietzsche, explicou moi lucidamente o concepto de ‘resentimento’. Segundo a súa análise, un resentido é aquel que, máis que actuar, reacciona. E sempre para mal. Ou sexa, un resentido sería aquel que, por exemplo, experimenta pracer cando a quen considera o seu inimigo as cousas lle van mal. Sería o típico caso daquel que, máis que aledarse das vitorias do seu equipo, cando o pasa en realidade ben é cando perde o equipo rival que, máis que rival, é considerado inimigo. Daquela, a felicidade propia estaría baseada non tanto nos logros persoais canto na desgraza allea, algo así como canto peor, mellor. Iso fai que non teñamos liberdade e que, no fondo, caiamos nunha certa forma de escravitude. Porque un resentido sempre é un escravo daquel a quen odia. Un home libre, segundo o seu criterio, non odia porque ese é un sentimento limitador.
Todo o anterior no fondo non é máis ca un pretexto para pedirnos aos galegos que fuxamos de toda tentación de resentimento, sensación dabondo achegada ao victivismo. É dicir, sabendo como sabemos que a realidade nos é hostil tantas veces, sabendo como sabemos que no asunto da lingua os problemas veñen precisamente doutros e doutras galegos que refugan do propio, sabendo como sabemos que para moita xente a lingua, a cultura propia, é percibida como algo limitante ou problemático en troques de como unha riqueza, sabendo todo iso, o que nos toca é non caer no resentimento, é dicir, na dialéctica da confrontación pola confrontación. Na trincheira estamos. Na trincheira seguiremos. Pero actuando como se a realidade non nos fose hostil, como se ninguén refugase do propio, como se a lingua e a cultura propia fosen percibidas por todos como o que é, como unha riqueza. Ou sexa, sendo normais nunha realidade non normalizada.
Con vocación de abandoar a trincheira.
Dito doutra maneira: só se superamos o resentimento, se nos declaramos optimistas, evitaremos o suicidio cultural no que os verdadeiros resentidos queren meternos.
Menu
Menu
