Coñecín a Rei Ballesteros nas xornadas literarias de Mariñán. Nos seus beizos os vocábulos e o fume disipaban as horas. Pronunciaba os nomes dos escritores, pintores, filósofos, músicos… (algúns, coñecidos; outros, recónditos) con sabedoría exaltada. Parecía que, como o esqueleto que Castelao pintara n’ O ollo de vidro, levase unha biblioteca na cachola. Na súa boca ardían os cigarros e as conversas, as súas pupilas dilataban o entusiasmo. Non sabía conversar sen fervor. Vexo a súa voz, escoito os seus ollos. Cativaba a nosa atención aplicando aos argumentos a cirurxía da súa intelixencia e estalaba a rir cun riso pícaro que fosforescía na noite. Dicíao todo, como indicaba Horacio, con furor poético. A súa desorde entrañábel duraba horas e horas, contaxiosamente vividas. Sei que forman parte de min, dese lugar onde volto a estremecer. Inmensamente. Ao recordalo non podo fechar o corazón. Cantas cousas viven nel mollando a miña alma de lembranzas!
Menu
Menu
