Na presentación, que se celebrará ás 20 hoars na Fundación Gonzalo Torrente Ballester de Santiago de Compostela, participarán Víctor F. Freixanes, director de Galaxia, Lourenzo Fernández Prieto, autor do limiar do libro, e o escritor do mesmo.
O investigador Andrés Domínguez Almansa vén de publicar o libro "Historia social do deporte en Galicia", un volume moi documentado que reflexiona arredor do arraigamento das prácticas deportivas como unha forma de cultura cívica. Para a súa confección, o autor emprega un amplo abano de fontes documentais e hemerográficas. O libro arranca das orixes e o desenvolvemento das prácticas deportivas ao tempo que nos permite coñecer o pasado do noso país.
Con el mantivemos unha animada conversa.
PREGUNTA: Por que este libro?
RESPOSTA: A verdade é que moita xente pensa, unha vez publicado, que teño un desmesurado interese pola práctica do deporte. E a verdade é que tampouco moita. O que si, interesábame reflexionar, entre outros asuntos, sobre o por que da grande afección que desde sempre hai en todas as sociedades, tamén na galega, sobre o deporte. Ao principio, a investigación foi un pouco dando paos de cego ao preguntarme de onde arrincou en Galicia, cando comeza a aparecer algo así como "interese polo deporte". Ademais, a filosofía do libro implicaba entender o deporte como un vencello dunha sociedade co mundo.
PREGUNTA: Porque vostede entende o deporte como unha forma de cultura cívica.
RESPOSTA: En efecto, así é. Coido que este é un dos achádegos da miña investigación. Desde o comezo o deporte en Galicia aparece unido a grupos moi concretos, progresistas en moitos casos, e tamén unido á idea de progeso social tan vixente no XIX. As agrupacións deportivas que empezan a nacer por todo o país artéllanse arredor da idea do progreso internacional e serve para aglutinar a todo tipo de persoas. De feito, parte deses grupos iniciáticos están vencellados ao republicanismo que, dalgunha maneira, estaban a ser desartellados despois da desfeita da primeira república. Hai un caso certamente paradigmático, que foi o Ximnasio de Vigo. Aquela asociación era todo un exemplo de progresismo. Por iso, tamén, foron duramente represaliados despois do 36.
PREGUNTA: A sensación que ten o lector é que estamos diante dun libro moi ben documentado.
RESPOSTA: Cando menos foi esa a miña idea. Tentei traballar con todo tipo de fontes. Mais atopei un problema, por exemplo, á hora de traballar cos clubes, porque hai moita información sobre os distintos títulos que foron acadando co paso dos anos, pero o que é, digamos, memoria interna, iso está desaparecido ou é inaccesible.
PREGUNTA: Quere iso dicir que aínda a día de hoxe hai reparos para falar dalgunhas etapas do pasado?
RESPOSTA: Así é. E non só iso, senón que hai documentación que está perdida. Así que houbo que recorrer á prensa da época, todo un medidor para ver como transmitía a idea do deporte e todo o asociado con el.
PREGUNTA: Unha última cuestión relacionada cos nosos días. Non ten vostede a sensación de que agora o deporte xa non é nada diso senón só competición?
RESPOSTA: Indubidablemente. Eu son afeccionado ao deporte, pero non a nivel de competición. Interésame, e por iso este libro, como forma de cultura. Antes o deporte era un xeito – ata os anos 30 – de ser culto, mais agora prima a cultura do resultado, incluso a nivel de deporte local. O deporte converteuse hoxe en día nunha especie de relixión laica. Na orixe tiña moito máis que ver cunha filosofía de participación social ou cidadá, asociado á cultura do benestar. En efecto, hoxe as cousas mudaron moito.