A casa: con tarxeta ou efectivo

Categoría: Opinión

Levo aquí sentada todo o día nesta cama pensando, entre outras cousas, en que as habitacións dos hoteis teñen un perfil que me atrae. Son como imáns. Unha dase conta de que o espazo non lle pertence, pero é emocionante pegarse aos complementos xustos que transforman o estrano en puntos de calor.

Dalgunha forma cando cruzas a porta dunha habitación de hotel e percorres a estancia, chegas a pensar que todo está alí disposto para ti. Imaxínaste que alguén montou o armario, o escritorio, as cortinas e as lámpadas especialmente para o teu desfrute. Que combinou a cor das cortinas coa das flores do papel da parede, porque ti sempre soñaches que así fora. Coñéceste ben e sabes que se pudieras levaríaste á boca tanta cor salmón…, mais rematas por facer da situación algo inusual, e pseudorememoras as accións daquel descoñecido cando colocaba as toallas nos colgadores do baño, cando puña delicadamente os xabróns na pileta, cando elixía as sabas máis frescas para que o teu corpo as rozase.

Dende sempre pensei que a liberdade do individuo comeza cando as sabas están limpas. Por iso os hoteis sempre se rexeneran e nunca cheiran a naftalina…

Logo decátaste.
Caes na conta de que a túa inxenuidade non debe ter tal calibre como para realmente crer que o espazo che pertence… Mais se de algo estás seguro é de que no tempo que dura a estancia ti és o dono. Un magnate que pode sair da ducha espido mollando cos pés a moqueta do chan mentras elixe con toda a demora do mundo a roupa que vai por. Unha xefa que ten só para ela un pequeno frigorífico, camuflado tras unha porta de madeira, ateigado de botellas de alcohol diminutas e chocolates envoltos en papeis vermellos que non abrirás porque son moi caros, anque adoezas por facelo .
Incluso pode ser que hoxe te permitas unha concesión e ispas algún chocolate. ¡ Que hostias !. Adebeces por masticalo mentras tomas un baño e a textura do bafo fai que o sabor se multiplique…
Levo aquí sentada, todo o día, nesta cama pensando en que os hoteis son as casas improvisadas que levamos ás costas.
Un punto e aparte no que morar baixo o meu ego, sabendo que minguará cando mañá marche e a muller do recibidor pregunte: con tarxeta ou efectivo?

Comparte nas túas redes sociais ou por email