En 'Cociñando ao pé da letra', Anxos Sumai preparounos unha interesante Crema de cenorias. De seguido, o seu texto.
Crema de cenorias
Ingredientes
Unha cullerada grande de aceite de oliva
Un dente de allo
Un cebola mediana picada
Dous tomates
Tres allos porros
Dez cenorias
Un litro de auga
250 cc de nata líquida
Noz moscada moída
Pementa negra moída
Unha ponliña de apio para adornar
Unha vez percorrín as ribeiras do Yangtze e camiñei entre hibiscos encarnados.
Unha vez vin a muller máis pequena do mundo rodeada de flores de caléndula e inmóbil coma unha estatua de barro. Vestía un sari laranxa e lucía na fronte un bindi azafrán. Sorría, os dentes denegridos de remoer noz de bétel. Eu sentíame lonxe de alí, hostil e inqueda, pero ela sorría e o seu sorriso expulsábame aínda máis. A xente movíase, falaba, bebía agua morna de coco de palma. Tanta xente e eu tan lonxe, vagando soa e perdida nun universo caloroso, laranxa e barullento. De súpeto, un raparigo pediume unhas rupias por un té masala. Tomei o té e percorreume o corpo un caloriño reconfortante que me levou inesperadamente de volta á casa. Sorrín eu tamén, sabendo que a miña casa estaba alí onda as estrañas raiceiras dos banianos e nas cobras irisadas que durmían en cestas de vimbio. Acouguei e desapareceu a liña que arreda da vida aos seres incapaces de sentir e caín alí, na casa habitada pola muller máis pequena do mundo.
Unha vez vin o cume do Fish Tail dourando no solpor himalaio.
Unha vez parei nunha casa de hóspedes nun país de xeo. No comedor os viaxeiros sorpendidos polo frío procurabamos cisnes de pescozo negro nunha lagoa próxima. Fóra, unha estalactica penduraba da boca dunha billa e os cans ceibos percorrían confusos a rúa nevada. Conxelados na calma da hospedaría, os viaxeiros ignorabámonos, como se aparecesemos alí por un inexplicable erro cósmico. Sentín o afastamento fronte a un universo frío, gris e silencioso. Sabía que a fronteira que me separaba do caloriño estaba nalgures, pero non daba con ela. Quixen tocar os viaxeiros pero tiven a sensación de que desaparecerían co contacto da miña man. Si, esa é unha manifestación da extrema soidade: os demais son espellismos. E ía frío e o alleamento era cada vez máis estremecedor. Ata que entrou unha muller con café quente e todos renunciamos á monótona visión dos cisnes e mesmo sorrimos. E, co café no estómago, aconteceume o desexado regreso á casa. O paso ao outro lado da liña, a entrada no universo onde habitaban os viaxeiros e a muller máis pequena do mundo.
Unha vez corrín por unha pradeira infinita cun penacho indio na cabeza.
Unha vez entrei na cociña da miña casa e atopei a mamá queixándose de dor de ombreiros, de vertixes, de aburrimento, de problemas respiratorios. E velaí a sensación de soidade, o estrañamento da miña propia casa, o baleiro puro e negro na cociña branca. Lonxe, lonxe outra vez. Comezou ela a preparar unha crema de cenorias: puxo a ola no lume con aceite e allo. Retirou o allo e botou a cebola picada. Engadiulle o tomate, os allos porros e as cenorias toradas. Verteu auga e deixou que fervese vinte minutos e, neses vinte minutos, repetiu e repetiu que lle doían os ósos, que a levaba a cabeza, que se lle ían as pernas. Por fin pasou o guiso pola batedora e engadiulle noz moscada, pementa negra moída, un chisquiño de nata e unha ponliña de apio. Eu mirábaa e non a recoñocía, érame un ser descoñecido, esluado, ata que me ofreceu a cunca coa crema. Comín. E xusto cando a crema chegaba á boca do estómago regresei á casa. Alí estaba ese precioso lugar onde a comida está quente e vai ser compartida. E alí estaban, todos xuntos, a muller máis pequena do mundo, os viaxeiros conxelados e a mamá que sempre, sempre, se queixará de algo.
Unha vez atravesei o estreito de Magallanes nun barco cargado de ovellas.
