Hai algúns meses escribín na miña columna do Culturas en La Voz de Galicia, un ditirambo en torno a esta novela que quero recomendar de novo con vehemencia: "Volver a Corto Maltés é un regreso ao tempo perdido. Un parece vinte anos máis novo, máis xuvenil, máis Salgari e máis Defoe. Máis Stevenson, talvez. Galaxia edita unha das pezas que Hugo Pratt debuxou para gloria dos que amamos o xénero de aventuras e detestamos aos que escriben aventuras só para que as vendan nos institutos, sen outro afán artístico que non sexa o rendido culto á moeda.
Corto Maltés, personaxe de cómic, é un heroe ético e as súas historias prenden no lector e ilumínano. Novelas para o ocio que non negan a literatura: pola súa construcción, mimo dialogal e lingua non tópica (utópica, quizá). A balada do mar salgado hai que lela con ollos renovados…". A min talvez me falte esa renovación: igual que lle faltaba a Corto Maltés, como dixo unha xitana a este amado personaxe, a liña da fortuna na súa man. Incluso podería dicir que me falta sinceridade: Corto Maltés quítame trinta anos e non vinte. Daquela o xénero de aventuras era o meu mundo predilecto.
Os heroes non querían ser heroes, como os de agora, e limitaban a súa acción a exercer o seu papel heroico. Corto Maltés é un heroe cosmopolita, moral, didáctico: debía ser prescrito nas aulas. Porque hai libros que educan, con valor ético, quero dicir. Se ti gozas cunha novela e creces interiormente, ganas.
Pero a literatura non ten por qué ser moralista, nin moito menos. Os excesos pedagóxicos abruman. Corto Maltés non ten unha vida pedagóxica: porque cortou a man cunha navalla para debuxar a liña da fortuna. Seguir a súa aventura, a súa ventura, é un modo de gozar.
