A historia que se conta en Unha falsa luz é triste, coma triste foi a historia de España na meirande parte do século XX, que é o período que a triloxía recolle. E para contala escolleu Xavier Alcalá un punto de vista excéntrico, no senso non de estraño senón de apartado do centro, que é o mesmo que dicir apartado da historia oficial, que é sempre -acrediten- a historia dos vencedores. Este punto de vista é o da represión específica sufrida por unha confesión relixiosa, a evanxélica, durante os anos escuros do franquismo.
Cando falo dunha época escura, falo da censura e sobre todo da auto censura, da negación, do medo a dicir o que se pensaba, o que se quería, o que nos desgustaba ou o que non podiamos soportar por inxusto e contra toda razón. Aprender a falar e escribir en clave, como ás veces fai o propio Xavier Alcalá, que agocha personaxes sen ocultalas ao completo, que dá indicacións para o quere entender que entenda.
Van desfilando polas páxinas de Unha falsa luz unha morea de acontecementos que van axudando tanto na cronoloxía da narración como na propia situación do sucedido no contexto da historia de Galiza, de España e do mundo: dende o desembarco dos retornados da División Azul, ata a vitoria da selección española ante a Unión soviética, imaxe do mal absoluto, pasando pola chegada do butano, o asasinato de Julián Grimau ata chegar á Lei de liberdade relixiosa, as últimas execucións do franquismo e ao pasamento do ditador.
Como toda novela -falo das boas- contén a construción dunha cosmovisión propia, e como toda triloxía existen referencias cruzadas entre as diferentes entregas, que axudan a refrescar a memoria, esa sistemática traidora. Tres verbas que veñen á memoria logo desta combinación eficaz dos tres elementos narrativos que comezan por d,: descricións, diálogos e digresións, ou se o prefiren noutra orden de valores, trama, linguaxe e conto.