Tags: autovía, pitas, cyborg

Categoría: Nova

Para o libro 'Cociñando ao pé da letra', o poeta Xavier Cordal atreveuse cun prato aparentemente sinxelo a base de ovos e friame que vos deixamos aquí.

INGREDIENTES

Patacas canabé
Ovos de pita ceiba
Lombo, chourizo e touciño da casa
Mencía "Algueira", dous anos como máximo, temperatura ambiente.

PREPARACIÓN

-Cortar o friame nunha bandexa, ao gusto.
-Cortar as patacas en bastón. Botalas no aceite quente (200º) e darlles a volta cada 3-5 minutos. Servir en papel absorbente e salferir.
-Fritir os ovos a 180º cun chisco de sal.
-Fritir o touciño nunha tixola pequena, sen aceite, a fogo medio.
-Servir

Vivo na área de descanso dunha autovía. A autovía pasa polo medio dun bosque, mellor dito, de dous bosques. Un vese cando baixan os viaxeiros botar un cigarro e estirar a perna, ese é a paisaxe. O outro sitúase detrás e é onde teño as pitas.
As pitas non se aprecian desde a autovía. O segundo bosque está composto de árbores. Tampouco se ven os cochos, nin os cabalos que con elas petiscan ao envés dunha ampla reixa con algo de ferruxe, aínda que ultimamente a adorna unha madreselva. No verán chega o recendo.
Se abres a cancela á dereita hai tres botes de plástico azul, fan de bebedeiro, e nacen ortigas no chan, que debido ás deposicións das galiñas debe de estar moi nitroxenado. Son un animal misterioso. De repente, zas, sae unha a correr, ninguén sabe a razón, e van catro atrás dela. Ou chove e quedan coa vista fixa no tellado -e será moito dicir tellado- de aluminio sen decidiren a obvia relación entre poñerse debaixo e permanecer secas.
Onde habito é unha chaira, pero dentro da fraga número dous érguese un retallo da Serra da Escrita que non figura nin nas cartas militares, con fama de milimétricas. Na montaña nosa prosperou o comercio da carne, beneficiado pola altura. As naves con cristais propositadamente rotos gardan chourizos, lombos, butelos, toda a matanza. Éntralles por aí a xeada e colgan case rechumidos. Na parte da nave que non aproveitan como aparcadoiro ou de almacén para as desbrozadoras ou os tractores, dentro de bidóns oxidados de metal, fan lume con tocos de abidueira e curan a carne. Apenas salgan, úsase moito o pementón. A policía deixou de perseguir iso, coa escusa da saúde pública. Na realidade o que vixiaban era a posibilidade de que se establecese unha distribuidora local. Tamén que troquemos a semente das patacas; aínda así facémolo. Unhas son para fritir, outras para cocido.
A xente pérdese cando vén á casa, sería romántico dicir que se perden porque hai un bosque, non, son as encrucilladas, sen sinalizar, o que fai que as visitas acaben en Oural ou na gran rotonda da fermosa carballeira de Nadela. Ao bosque chega quen quere. A policía patrulla as pistas, máis ca nada polos rapaces que se dedican a pinzar a moto. En cambio ignora os cinco locais, un ao lado da escola, onde son prostituídas mulleres. "Están alí de forma voluntaria", díxome unha vez un político. "Ademais esa fraga da que falas, e as montañas, non existen. Aquí imos mercar todos ao Carrefour".
Cando veu o primeiro cyborg escapado de Artabria os nenos armaron moita festa. A Mónica, que estudou enxeñería técnica en Lugo, baleiroulle o disco e reprogramouno. É ilegal. Despois chegaron máis. El mesmo se conectaba fóra da frecuencia de seguridade cos da súa xeración abandonados nos colectores, obsoletos ou faltos dalgunha peza. Os rapaces medio hibernados –hai quilómetros entre casa e casa, só se encontraban na escola, ou ponlle na feira- espertaron da soedade para aprenderlles a conducir chimpíns e a cociñar, a sacaren os ovos co borde crocante, a cortar os liscos de touciño fino coma pan de oblea. Parece que non ten ciencia botar patacas ao aceite e remexelas que non fagan mazacote, pero cando se poñen ao choio ben se nota o difícil que é para unha máquina atender os detalles: o corte, mirando que non vaian ollos, o lavado, a temperatura.
Quérennos botar do mundo. Trazaron de novo os mapas, velaron o GPS. As pitas andan ceibas, escarvan a terra á procura de insectos. Alegrámonos moito cando os focos dos coches que traen xente amiga furan a noite, e convidámolos á mesa e abrimos viño novo. A autovía está feita para non nos ver. Dalgunha maneira, agradecémolo.

Comparte nas túas redes sociais ou por email