O conto como regalo

Cando falo do conto como regalo non me refiro ao feito de ir mercar un conto para agasallar senón que me refiro  ao “tempo do conto”.
Contar un conto a un neno/-a  é ofrecerlles un agasallo inesquecible aínda que  apenas sexa perceptible aos ollos do outro, é regalarlles  “tempo”.
Que é tempo? Pois moi sinxelo é algo que non se pode mercar.  As veces compartimos espazos pero non tempos. Podemos estar nun mesmo cuarto cos nenos/-as e non por iso dedicarlles o noso tempo porque podemos estar facendo outras tarefas.
Cando un neno escolle un conto e  o adulto abre o  libro, é coma se abrise unha caixa de regalo onde  non sempre sabemos o que imos a atopar. Comeza entón un “tempo común”, de achegamento ao outro . É coma se de súpeto o neno/-a comezase a escoitar a música dunha partitura que el non sabería descifrar. É entón, nese preciso momento, cando as letras comezan a soar, cando se construen palabras que se enlazan en frases para logo estas desaparecer, xa non son palabras , xa non son frases, son personaxes, lugares e situacións.
Cando lle dedicamos moitos “tempos comúns” aos nosos nenos/-as  chega un momento que estes buscan e reclaman os seus propios, comeza así a conquista do “tempo íntimo”, do recollemento, do descanso, do inicio da lectura primeiro como lectura de imaxes e  logo como lectura propiamente dita.
Precisamos os contos para medrar non só por fóra senón para medrar tamén por dentro. Cando un relato comeza inmediatamente se desperta a curiosidade , a curiosidade por descubrir por  achegármonos ao que non coñecemos, ao descoñecido, a un mundo diferente, as diferencias ao descubrimento do outro, ao descubrimento dos outros.
A narración produce un efecto de encantamento que sempre, sempre ten un premio, a relaxación, a distensión, é coma se, de súpeto o mundo, o espazo e o tempo se parasen e agora pídovos por favor que  non fagades ruido, que a deixedes descansar o conto xa tivo o seu efecto.