A autora de 'Noutra dimensión' que vimos de sacar na colección Árbore, quixo participar tamén no proxecto 'Cociñando ao pé da letra'. Para elo, preparounos unha Pescada Reenchida que vos deixamos aquí.
Memoria na memoria
Pescada reenchida
Ingredientes (para seis persoas)
Unha pescada de arredor de 2 quilos
150 gramos de gambas
100 gramos de xamón
Dous tomates
Unha cebola
Aceite, viño branco, sal e pan relado
Anchoas, ovo cocido e olivas sen oso (No canto do xamón e as gambas)
Para mamá cociñar era a madalena de Proust. Por iso me gustaba facerlle de pinche, aínda que era moi esixente. Sempre acababamos rifando.
– O día do santo da avoa sempre había pescada reenchida e cabrito …
Chamábase Xacoba a miña bisavoa, a avoa materna de miña nai. Tivera dezaoito fillos e gustaba de convocar os trece sobreviventes, cos seus cónxuxes e mais os netos, cada 25 de xullo.
– Pescada reenchida para tantos? Cantas precisaban? E tampouco abondaría un cabrito, agás que xa fose cabrón…
– Chist! Que maneira de falar é esa?
– E logo como se chama o home da cabra? –chancéome.
– Primeiro, que non é home. Segundo, que xa o sabes: Castrón ou macho cabrío. O que ti dis soa mal.
– Cabrón soa mal?
– Chist! Ben o sabes…!
– Por iso non nos deixas dicir "cabrearse"? Pois ti ben que te cabreas!
Finxe que non me oíu, ocupada en retirar a espiña central e a cabeza da terceira pescada. Xa ten dúas abertas coma un libro sobre un pano de liño. Esta dálle máis traballo porque eu a deixei a medias.
– Case a estragas. Anda, pela as gambas con xeito, sen desfacelas. Non tires as cascas nin as cabezas.
– Para que as queremos? –pregunto, aínda que ben o sei.
– Para facer o fumet, un caldo de peixe que despois usaremos na bechamel.
– Dicíache que cantas precisaba a túa avoa …
– Dez, doce, quince …, eu que sei. Eramos arredor de oitenta persoas. Cabritos catro ou cinco. Se son de máis de oito quilos xa non son bos, xa son …
– …cabróns –provócoa de novo, mais ela debeu decidir non enfadarse máis por hoxe.
– A verdade é que a avoa non cociñaba. Tiña moito servizo e ela ía dando as ordes, sempre co libro na man …
– Picadillo, claro –aventuro eu, queréndome apuntar un tanto.
– Que va! Unha novela. A avoa sempre estaba a ler unha novela. Dirixía a casa, pasara media vida a dar a luz e a ler novelas…, e iso fixo até que morreu con cerca de cen anos.
– Pariu até cerca dos cen anos? – Pregunto maliciosa, mais ela segue:
-A Picadillo a avoa chamáballe Manoliño, porque o coñecera de neno…
– Pois ten graza –intervén papá que acaba de entrar -. Don Manuel María Puga y Parga, o autor de Picadillo, chegou a pesar 275 quilos…, mellor lle cadraría Manolón.
Papá afía o coitelo, corta febras de pouco máis dun centímetro e tállaas en cadradiños. A el tamén lle gusta cociñar.
-Sabes que Luciano Puga y Blanco, o pai do autor de Picadillo, foi quen defendeu a Curros cando foi xulgado por un poema de Aires da miña terra?
Agora son eles os que rifan. Mamá, que o poema "Mirando ó chao" é irreverente. Papá, que é o poema máis cristián que se escribiu en galego. Mamá pica cebola miudiña, bótaa nunha tixola e engade, apenas esta se pon transparente, o xamón, as gambas e o tomate cortado en anacos moi pequenos. Medio minuto, non máis, e retíraa do lume. Despois enche as pescadas coa mestura e cóseas.
-Unha vez o avó convidou aos mandos militares que estaban de manobras nas Chas. Fixeran unha minestra de verduras con xamón e presentárana metida nunha canastra de follado… O coronel, un impertinente, pediulle ao avó que o tratase de "usía". O avó agardou a ocasión e reclamou un "excelentísimo señor"…
Xa está o fumet. Con el fará mamá unha bechamel clariña á que engadirá un vaso de viño branco para cubrir por completo as pescadas. Antes de metelas no forno, esparexerá sobre elas pan rilado.
Durante algo máis de media hora, mentres o lume fai o seu labor, seguiremos na casa de Ribas Pequenas, aquela que xa non é máis que na memoria de miña nai. Así estou tamén eu hoxe na casa de Val do Mao mentres cociño en Guitiriz para Yolanda e Andrea.
Marica Campo