Gaiolas, de Miguel Vázquez Freire, ilustrado por Xosé Tomás non é só un libro. É un espello, un berro e unha memoria compartida. Catro voces de mulleres. María, Eva, Rosalía, Helena. Catro nomes que poderían ser milleiros. Mulleres de distintas idades, de diferentes mundos, con vidas propias e irrepetibles. Pero cun fío común que as une; algunha vez estiveron pechadas nunha gaiola. Nesas gaiolas invisibles que non sempre fan ruído, pero que pesan. Gaiolas de silencios, de medos, de portas pechadas por fóra.
Este libro non apunta co dedo, pero pon luz. Non dá discursos, pero abre portas. E faino desde a literatura e desde a vida, con palabras e imaxes que nos levan da man cara a esas realidades incómodas que, ás veces, preferimos non mirar.
Gaiolas fala do que significa recoñecer os límites impostos, aprender a poñerlles nome e, o máis difícil de todo, entender que abrir a porta é só o primeiro paso. Porque saír da gaiola tamén dá medo, porque a liberdade non sempre é sinxela.
Un libro que acompaña, que axuda a alumear o camiño.
