O cine, como todo, tamén é literatura. Ou viceversa.
Diante da nova novela de Frank Soutelo, pensamos que, efectivamente, hai menos distancia entre o escrito e o filmado do que os teóricos teñen dito, falando do específico fílmico e outras lerias.
A proximidade de literatura e cine está precisamente na semellante estratexia narrativa que Miguelanxo Fernández aplica con sabiduría en Bícame, Frank.
Miguel achégase certeiramente á raíz do relato cinematográfico e literario- á fronteira das linguaxes comúns- na quinta entrega das aventuras do seu alter ego Soutelo. O detective de Malibú que naceu de pais galegos, vive en Bícame, Frank unha segunda andaina na terra dos seus devanceiros.
Hai poucas persoas por aquí que poidan xogar dun xeito tan natural coa literatura e o cine negros máis clásicos e poucas que poidan mesturar con semellante destreza todos os seus estilemas coa nosa realidade.
A facilidade coa que o autor nos conduce con intelixencia ao longo dunha Galicia sucada de cicatrices ten moito que ver coa vontade popular dos clásicos do xénero. Sen esquecer, de novo, a visión moral que é a chave da novela negra.
Ten moita graza o título, que é unha homenaxe ao Kiss, me deadly das aventuras de Mike Hammer pero tamén ao Kiss me, stupid de Billy Wilder e mesmo ao Kiss me, Kate de Cole Porter. Coa dureza, o humor e o ritmo das miles de películas que son o noso patrimonio sentimental.
O suxeito, verbo e predicado hemingwayano que practica Miguel, dota á novela dunha enerxía pouco prefabricada. Lonxe do laboratorio onde se crean outros falsos libros do xénero.
Non hai ingredientes nin territorios vetados: un papiro exipcio, un manuscrito de Cabanillas, mulleres co físico de Julie Christie, policías pegados a unha codia de pan, unha morta sen mans que se chama Helen Mirren e a agarimosa referencia a Georgia, marabillosa e pouco valorada obra mestra de Arhur Penn.
Por certo, falando de Georgia, Arthur Penn e os hippies: que boa descripción do noxo que lle ten Frank á carne crúa!: "Non sei de onde me viña aquela aversión a comer sangue, pero ben podía ser pola moita carne picada que vira no Vietnam".
E xa postos, non podemos evitar poñerlle físico aos personaxes frankianos que xa son case que da familia. É unha verdadeira mágoa que Frank aínda non sexa cine. Ten a cara de Manolo Cortés. E Poncio, o garda civil amante dos westerns, leva o físico de Celso Bugallo. O funerario amante dos cadáveres exquisitos Sugar Jones (diante da imposibilidade de resucitar a John Carradine) podería ser Manquiña…
Por todo o que levamos falado- e seguramente por moito máis- Bícame Frank, que para nós sempre debe levar pegado o Kiss me, Frank, é unha das novelas imprescindibles do actual mundo editorial galego.
Menu
Menu
