Cando lin por primeira vez A noite dos animais, Agustín Fernández Paz levoume pola man á infancia. Lembroume a non premeditada decisión infantil de soñar.
Do mesmo xeito que Raquel, a protagonista do libro, debuxa toda unha fauna de desexos nun libro máxico, eu miraba nubes que materializaban viaxes ou pechaba os ollos e a miña mente fluctuaba por paisaxes de novas sensacións.
De volta ao mundo adulto percátome de que as arelas infantís seguen presentes só de modo intermitente e a capacidade para soñar deseña proxectos de felicidade con interferencias de dor.
Tento descubrir en qué momento os seres maléficos dos contos convenceron aos que nos tutelan de que a diversión pasa pola posesión de obxectos lúdicos globalizadores. Busco no fondo dos tesouros piratas e non vexo o poder da imaxinación. Pido ás fadas o don da creatividade e descubro que na punta das variñas máxicas xa non hai estrelas. As casiñas de chocolate son derrubadas para construir granxas humanas. Carrapuchiña xa non ten bosques polos que pasear e cada vez existen máis Cincentas escravizadas polos seus príncipes.
Pero sigo soñando, e teño na man un tesouro de follas de papel e paisaxes de tinta, un enfeitizador de nubes, unha noite chea de respostas, A noite dos animais.
Raquel e eu sabemos cómo se crean as cores e sabemos en qué rincón do fondo do noso corazón agachamos o libro máxico. E alí, no recóndito espazo onde nos queremos refuxiar, soñamos, desexamos e decidimos a nosa vida máxica.
