A narrativa curta de Ánxel Fole engarza nunha mesma técnica os praceres especulares da lectura e da escrita. Que gusto ler os seus contos na cama, achegando o edredón ao nariz para escorrentar o frío e o medo. Escribir como o fai Fole é o que busca calquera con inquedanzas literarias, cando ensaia sobre o papel os seus primeiros relatos. Achar esa atmosfera onde o cotián se volve extraordinario é a pedra mestra da aprendizaxe que segue alguén que queira dedicarse a escribir.
Á lus do candil é a obra máis famosa do escritor e xornalista lugués. A tradición literaria canonizouno por consideralo peza excelsa do alto nivel que as nosas letras atinxiron na narrativa breve. Fole supera a feluxe da época escura que lle tocou vivir e sufrir (queda por relatar a súa biografía e o choque que lle produciu o golpe de Estado do 1936, que o deixou orfo de amigos e mestres) describindo unha Galicia prodixiosa en imaxinación. Os personaxes e os ambientes teñen alento e pousan na nosa memoria para sempre: tabernas onde se xoga e se bebe; camiños nevados que comparten bandidos e lobos; pazos e aldeas, curas, fidalgos e tratantes cuxas vidas o autor tira da monotonía realista para enriquecelas coa fantasía.
E cemiterios. Cemiterios que nunca están en paz, que ventan desgrazas ou ocultan segredos. Punto de encontro entre vivos e mortos, nesa sombra permanente que é motriz dos soños.
É sabido que Á lus do candil é un libro de medo. Mais non só. Algúns dos seus relatos son obras mestras do relato de aventuras (sen precisar ir demasiado lonxe) e outros moitos perfectas pinturas da historia recente do Courel. Quero destacar, ademais, o contributo de Fole ao relato de humor. Neste libro hai mostras, caso do conto "O documento", que fan rir ás gargalladas. Será que o Ánxel os colocou aí por entre medias xa que din que o riso franco é o mellor esconxuro contra a aperta dos medos.
Menu
Menu
