‘Tamanha laka safar saaid’
Foi certamente unha grata sorpresa descubrir cada un dos tesouros que conforman A choiva do mundo. Ir collida da man de Pacho Blanco polo "sentido do mundo sen sentido" e degustar "historias persoais que se erguen cara ao ceo e se espallan cunha forza que lles confire vida propia" na compaña dun café quentiño nunha tarde de cristais mollados. Apreixar a Lisa Dobrenski nos seis capítulos da malograda novela de Susan Casais, asistir ao espéctaculo da vida do pallaso alemán Hans Schnier ou levar flores á tumba de María, a esquecida nena xitana que mirará xa sempre cara ao mar.
"A choiva do mundo. Os azos que unen a todas as persoas, a todas as paisaxes, a todas as conciencias que fican por riba desa panxea, dese único continente sobre o que se asenta a nosa civilización". A choiva do mundo. Prosas poéticas que traen "lumes fatuos nacidos das palabras". De palabras como as que conforman a estremecedora carta que Federica Sedenski escribe a un xornal contando a súa experiencia nun campo de concentración de Cracovia. Das notas da canción de Jorge Drexler que envolve o sms suicida dun "Eu xa non te quero, Elvira". Porque La vida es más compleja de lo que parece. Do eterno abrazo nos xulgados entre Sergio e a que el recoñece como a súa esposa, falecida hai cinco anos.
"É incontábel a choiva do mundo. É imposíbel saber onde van comezar as nosas historias, onde van rematar as nosas vidas". Por iso che digo: "Pecha os ollos, esquece o que aprendiches e volve aprender desde o coñecemento da túa vontade de non saber. Non é un xogo de palabras. É un feitizo que che vai ensinar, que me vai ensinar algo que non coñecemos". E así, "aquí fica todo para vós. Para a vosa conciencia. Para a vosa bile. Para a vosa satisfacción inmensa".
Tamanha laka safar saaid ("deséxovos unha feliz viaxe").
