Empanada de millo de croques

Categoría: Nova

Para o proxecto 'Cociñando ao pé da letra', a escritora Fina Casalderrey preparou unha Empanada de Millo de Croques que deixamos aquí. Boa idea para o xantar de hoxe.

RUSTRIDO: 1kg de cebolas, 1 pemento (mellor entre verde e encarnado), 4 dentes de allo, 2 ou 3 tomates maduros, aceite de oliva, pirixel, un lisco groso de xamón, 4 kg de croques coa cuncha, colorante alimentario, ou pemento en po, e sal.
MASA: 1kg de fariña milla, 250g de centea, 40g de lévedo, 1 ovo, unha cullerada de manteiga (ou margarina), auga e sal.
PREPARACIÓN
Faltaban dúas semanas para o meu sétimo aniversario e eu, co uso de razón de estrea —xa fixera a Comuñón— e enteiro de inocencia, camiñaba feliz canda a avoa Carme."Ala, que imos facer empanada de croques". Tamén ela semellaba agardar cen anos máis de ledicia ininterrompida.
Bordeamos a carballeira e foi daquela que crebou a miña alegría. Quixen que a miña voz subise ao firmamento do solpor, pero un fondísimo pánico estraloume nas tempas. Perdín a fala. "Anda, Migueliño, non mires e tira para diante, xa verás que empanada". Como era posible obviar semellante monstruosidade? Se calaba, cometería unha falta por omisión.
Chegamos. Entrei na cociña coa alma encoirada e a avoa, cun falar morno, díxome: "Veña, Migueliño, vai escunchando os croques". Obedecín.
Nunha pota, danzaba un testo. Sobre a mesa de piñeiro, unha cazola de barro. A avoa botou a fariña milla nela e, deseguido, apagoulle o lume á pota e botoulle un gurrucho de auga fría. "Hai que a asustar para que pare de ferver, ves?" Unha agonía absoluta seguía a selar a miña boca. A avoa foi baleirando a auga sobre a fariña e remexendo cunha pa de madeira. "Sabes como lle chaman a isto, Migueliño?, empillar. Agora dámoslle unhas voltas para que enchoupe ben. Aínda quere máis a condenada! A fariña milla éche medio vampiro".
Vampiro! A avoa nomeara sen reparo a palabra maldita e iso que viñamos de presenciar a escena máis macabra que eu nunca puidera imaxinar: miña irmá Rosa, atacada por un vampiro! Ben vin como lle trababa no pescozo mentres ela ría acurralada contra un carballo, hipnotizada xa, coa camisa desabotoada. "Ti coma unha tumba, eh! Ti escuncha, meu rei".
A avoa picou cebolas e pemento, botou todo no aceite da tixola e xa non soubo disimular: sorbeu os mocos e limpou os ollos contra o mandil, mentres agardaba que arrefriara a fariña da cazola.
"Ves, Migueliño?, a cebola xa se puxo transparente". E baleirou na tixola o prato co allo, o pirixel e o tomate sen pel, todo ben picado. Deulle unhas voltas e deixou así, no lume. Eu tamén quería chorar, picábanme os ollos, mais continuaba coa miña tarefa interminable: xa xuntara un monte de cunchas e os croques apenas cubrían o cu daquela prata do pano branco.
Sacou un lisco de xamón da auga, secouno e picouno: "Atende, cando vaia apagar o rustrido, bótollo alí, doulle unhas voltiñas e listo. Ai, chispa, que está desalgado e heille botar unhas areas de sal á cebola! A ver, ho, dálle con xenio ou non acabamos hoxe. Non ves que esta noite hai festa?" Festa? Aínda podo percibir o cheiro acedo daquel pánico.
"Mira, Migueliño, bótolle esta cunca de fermento que gardei doutra cocedura. Gústacheme máis ca os lévedos eses que lle pon túa nai, aínda que ela porfíe en que tanto ten. Agora, un oviño, un chisco de manteiga… Veña, baléirame aquí ese pratiño coa fariña centea. Ai, raios! Teño as mans na masa; anda, bótame outra culleradiña de sal, non a enchas moito, eh!" As mans da avoa eran aspas poderosas que o mesturaban todo. Logo xuntou a masa, esparexeulle fariña centea por riba e cubriuna coma quen arroupa un bebé: "Deus te aumente e o demo que rebente". Aquela pregaria aínda me secou máis a gorxa: eu era xa un peixe vivo no deserto.
Cando retirou do lume a tixola, a cebola minguara á metade. Botoulle un pouco de pemento en po: "Prefiro isto ca ese azafrán de mentira". Remexeu, escorreulle o aceite e saíu a lume de carozo. Pensei que para rescatar a miña irmá, pero axiña volveu cunha lata grande que untou con aceite do rustrido. E aínda volveu saír.
Eu seguía escunchando…
E se non volvía ver a Rosa? E se regresaba convertida en vampiro? Levaba días rara: bicábame deseguido e mesmo fixera testamento: "Déixoche os contos do Capitán Trueno…" Iría dereitiño ao inferno se non argallaba algo; o medo volveuse desexo de vinganza e maquinei en imitar ao intrépido Capitán de Víctor Mora.
Rematei cos croques e levanteille o pano á masa: medrara abondo. Deus fixéralle caso á avoa!, daquela eu tamén recei: "Deus te traia á casa e o vampiro que se volva masa". Prometinme non probar a empanada.
Entrou a avoa; nos seus ollos, aínda líquidos, percibía a súa aflición. "Deixan a unha soa e, ala! Pensan que podo lidar con todo. Que, non dis nada?" Que ía dicir eu se estaba entregado á desolación?
Puxo montiños de masa na empanadeira e foinos esmagando, coas mans enchoupadas en aceite, ata forrala. "Unha empanada de millo non pode ir chorada de aceite. A parte de abaixo un chisco máis grosa… Imos co rustrido… —e repartiu máis da metade—, agora os croques que tan ben escunchaches…" Foinos colocando coma quen planta flores e aínda volveu cubrilos co resto da cebola. "Migueliño, non andarás a pensar no que non debes? Veña, ímoslle poñer a tapa".
Eu non quixen tocar aquela masa esconxurada que a avoa ía collendo a presiñas; esmagábaas coas mans enchoupadas no aceite e compoñía remendos cos que e o ía tapando todo coma quen pon un teito de lousas. Logo, co garfo que metía na tarteira do aceite cada pouco, foi cosendo os cachos. A masa sobrante botouna nunha cunca: "Xa é o fermento da próxima".
Nesas andaba cando miña irmá entrou pola porta. Mireina con infinito amor e con inmenso medo: no pescozo, unhas marcas sospeitosas… "Empanada de millo, hum!" E aínda colleu un coitelo: " Déixame facerlle uns cortes separando as racións antes de a meter no forno, avoa, así non se esmigalla ao facer os cachos". Marcou cadrados sobre a tapa e volveuse cara a min: "Non fuxas, irmanciño, que che vou chuchar o sangue!" Botei a correr escaleiras arriba e pecheime no meu cuarto; naquel intre, a miña única arma de resistencia.
Deiteime a agardar. Coas contras abertas, a noite deume na cara.
Quizais, mentres eu permanecía atrincheirado, Rosa mordese a avoa, a Delio… Aquela noite durou media vida, mais eu sería o Capitán Trueno.
Non sei o tempo que pasou.
Espertáronme os barullos que viñan do comedor. Baixei amodo, coma quen se mete nunha cripta chea de perigos. No medio da mesa, a empanada dourada xa pola cocedura. "A ver, Migueliño, que só faltas ti!" E, naquela cega claridade da noite, albisquei unha negrura terrible: alí, sentado á mesa, estaba o vampiro que dous meses despois casaría coa miña irmá. Todos rían felices. Todos, menos eu. O meu desexo de vinganza comezou a ser promesa: cravaríalle unha estaca antes de que lle zugase todo o sangue a Rosa, antes que Rosa nos mordese a todos nós…
Fina Casalderrey

Comparte nas túas redes sociais ou por email